Najprostszym przyrządem do pomiaru grubości suchej powłoki na podłożach stalowych jest tzw. banan. To miernik wykorzystujący metodę działania magnesu zdejmowanego, zgodnie z normą ISO 2808, metoda 7A.
Zasada działania jest bardzo prosta, grubość powłoki wyznacza się z siły, jaką należy użyć, aby oderwać magnes od badanej powłoki. Bezpośrednio na podziałce odczytujemy wartość. Celem utworzenia serii pomiarowej należy posiadać kartę papieru i długopis, by notować poszczególne pomiary.
W czasie wykonywania pomiarów należy zwrócić uwagę na parametry, które wpływają na pole magnetyczne wytwarzane przez miernik. Do czynników tych należy: geometria powierzchni, inne pola magnetyczne, właściwości materiału podłoża oraz chropowatość. Zaburzenia pola magnetycznego są największe na załamaniach, krawędziach i cienkich podłożach, więc należy o tym pamiętać wykonując pomiary.
Ważnym elementem obsługi miernika jest kontrola wskazań, którą wykonać trzeba każdorazowo przed rozpoczęciem pomiarów.
Dokładność wykonanych pomiarów jest niska. Spowodowane jest to nieliniową charakterystyką naprężenia sprężyn służących do określenia siły odrywającej. Dodatkowo na precyzję odczytu wpływa zużycie sprężyn, które z czasem zmieniają swoje charakterystyki, co jest niewątpliwie wadą tego typu urządzeń. Dla zwiększenia dokładności odczytów mierniki są dedykowane wskazanym przedziałom grubości.
Kiedy wskazane jest użycie takiego miernika? W strefach zagrożonych wybuchem np. zbiorniki na statkach. W takie trudne rejony pracy nikt nie wpuści człowieka z miernikiem elektronicznym, z uwagi na ryzyko wystąpienia wyładowania elektrostatycznego.